de vrede op twee wielen

Met de scooter door de natuur rijden

is als glijden op de lichte draad van de wind,

de motor fluistert zachtjes,

bijna versmeltend

met het gezang van vogels en het ritselen van de bladeren.

Bij elke bocht opent de wereld zich in kleuren:

het vochtige groen van het bos, het gouden schijnsel

van de zon die door de takken sijpelt,

en de geur van levende aarde die het pad begeleidt.

Er is een vrijheid die zich niet laat uitleggen —

het lichaam beweegt losjes, de blik verliest zich in de verte,

en het hart leert dansen

op het eenvoudige ritme van de weg en de stilte.

Het is alsof de scooter geen wielen heeft,

maar doorzichtige vleugels,

die de bestuurder leiden

in een lage vlucht over de huid van de aarde